سلام بر ابراهیم ( قسمت اول )

بنده مبلغ یک کتاب هستم؛ کتاب «سلام بر ابراهیم» که نویسندۀ محترم کتاب می‌فرماید: وقتی که کتاب را تمام کردم، استخاره بلد نبودم و تمرین نداشتم، ولی قرآن را باز کردم و نیت کردم که خدایا! اسم کتاب را چه بگذارم؟ اول صفحه آمد: «سَلَامٌ عَلىَ إِبْرَاهِیم»(صافات/109) برای جوانهایی که اهل تفریح و خوشگذرانی هم هستند، پیشنهاد می‌کنم این کتاب را بخوانند تا ببینند که با کتاب هم می‌شود تفریح کرد و خوش‌گذراند. این کتاب، کتابی نیست که از زندگی کسی برای ما حرف بزند که اهل ظواهر معنوی یا ادعای حزب‌اللهی‌گری باشد. شما بعد از خواندن چند صفحه از این کتاب متوجه می‌شوید که شهید هادی اصلاً اهل این چیزها نبود. شما با خواندن این کتاب، می‌توانید یک آدم حسابی را از نزدیک تجربه کنید. من مطمئن هستم کسانی که به دین ما متدین نیستند و اصلاً مکتب ما را نمی‌شناسند، اگر با ابراهیم هادی آشنا بشوند، به مکتب ما احترام خواهند گذاشت و به ما خواهند گفت: خوش به حال‌تان!

دیگر نباید شبها خوابید ( قسمت دوم )

او می‌تواند، و می‌خواهد به وسیلۀ ما این کار را بکند. اما چگونه؟ به شما چه ربطی دارد چگونه! بزرگترهایش نمی‌دانند، خدا فردایشان را بهشان خبر نمی‌دهد، ما دیگر در این عرصه چه‌کاره‌ هستیم؟!  کارگردان صحنه خودِ خداست! او دارد برای سربازهای جبهۀ خودش «رسته» تعیین می‌کند، تو تک‌‌تیرانداز باش، تو اینجا بایست بزن، تو آر‌پی‌جی‌زن باش، تو خمپاره شصت بزن، تو بیا توپخانه، تو بیا پشتیبانی، تو برو فرهنگی. او دارد تعیین می‌کند، اصلاً ما بنا نیست کاری بکنیم.  مشکل ما فقط بی‌خدایی است، مشکل ما فاصله‌ای است که با خدا داریم. دوستان به توانایی‌های خودشان نگاه نکنند، به مشکلات و موانع‌شان کارهایشان نگاه نکنند، به مأموریت‌های رایج شغلی خودشان نگاه نکنند! به هیچ چیزی نگاه نکنند! فقط کافی است تو خودت را سرباز جبهۀ حق بدانی، و فاصلۀ خودت را با خدا کم کنی؛ به نیت جهاد!

دیگر نباید شبها خوابید ( قسمت اول )

رفقا! جبهۀ مقاومت را دارند بمباران می‌کنند، دارند نابود می‌کنند! با تمام نیرو آمده‌اند جلو! اصلاً من ماندم که ما چطوری داریم نفس می‌کِشیم؟! طبق محاسبه روی کاغذ الآن باید تهران تحت بمباران داعشی‌ها بود؛ نه صدام که لااقل نسبت به داعشی‌ها در جنگ، دوزار نجابت داشت! داعشی‌ها شهر را شیمیایی زده‌اند! ولی صدام بعد از هشت سال دفاع مقدس ما، به این نقطه رسید.  ببینید آنها هیچ راهی ندارند جز اینکه کلّ مردم یمن را نابود کنند، اصلاً راه دیگری برایشان وجود ندارد؛ از هر حیث! کمک کنید، بچه‌ها کمک کنید، بچه‌های عراق منتظر هستند.  کار روی زمین خیلی مانده! به کمک ما فوق‌العاده احتیاج هست! نیاز به کارهای ما خیلی هست! ما دیگر اصلاً نباید شب‌ها بخوابیم!  هیچ‌کسی از من نپرسد چه‌جوری؟ چه‌کار کنم؟ برای چی دعا کنم؟ ببین! تو فقط خودت را به خدا نزدیک کن! او خودش می‌تواند الآن از ما یک‌جوری استفاده کند که تمام مشکلات جهان اسلام را حل کند، می‌تواند! می‌تواند دشمن ما را نابود کند

درک زمان

کودکان عبور زمان را نمیفهمند و زیاد نمیتوانند گذشته و آینده را درک کنند. بعضیها ها زیاد از این کودکی خود فاصله نمیگیرند و در درک زمان کودکی باقی میمانند. نمی توانند درک کنند زمان با چه سرعتی میگذرد و روزی خواهند مرد!

چه کسی را تغییر بدهیم؟

انسان می‌تواند خود را تغییر دهد و برای پیدا کردن این قدرت تغییر، آفریده شده است. اصلاً به خاطر ارزش این تغییر است که ناقص آفریده شده است. اما جالب است که معمولاً ما به جای خودمان، فقط می‌خواهیم دیگران را تغییر بدهیم و به جای برطرف کردن نقائص خودمان، فقط نقائص محیطمان را برطرف کنیم.

شما از چه چیزی لذت می‌بری؟

آخرین منزل حیات و حرکت انسان، لذت بردن است. با این تفاوت که اگر از چیزهای بی‌ارزش لذت ببری، متوقف می‌شوی و اگر از امور با ارزش لذت ببری، آغاز شکفتن و پویایی است. لذت مانند محبت است؛ از هر چیزی لذت ببری، شبیه همان خواهی شد.

مقابله با خواهش های نفسانی

یکی از راه های خودشناسی این است که انسان با خواهش های نفسانی خود مقابله کند. آن گاه میزان مقاومت نفس خود را خواهد دید. هر چه قدر نفس ما در جریان ترک بدیها، شدیدتر مقاومت کند وضع بدتری داریم، مگر آن که آن بدی به صورت ژنتیک در درون ما وجود داشته باشد که آنگاه چندان علامت بدی باطن ما نیست.

یاد اهل بیت

یکی از راه های خودشناسی، ذکر و ارتباط دائم با اهل بیت است. هرکسی یاد اهل بیت و ارتباط با آنان را بیشتر دوست داشته باشد، روح سالمتری دارد. علاقه به زیارت حرم های اهل بیت ، علامت مومن اعلام شده استو این علاقه میتواند آن قدر زیاد شود که به دوست داشتن دوستداران ائمه هدی هم برسد.

خلوت

یکی از راه های خودشناسی، خلوت است. انسان خود را در شلوغیها و مشغولیتهای فراوان گم میکند. تلقی دیگران از او بر او غالب میشود و خود واقعی خود را نمیشناسد. آدم گاهی باید در تنهایی ها خود را ببیند و درباره خود بیندیشد و با خدا که همیشه در تنهایی های ما حضور دارد درباره خودش گفتگو کند

بن بست

یکی از مواقعی که انسان به دنبال خدا میگردد، احساس توبه به او دست میدهد و صفای باطن پیدا میکند ؛ بعد از سرخوردگی و رسیدن به بن بست است. گویی پس از یک بلای سخت چشم انسان باز می شود. ما باید طوری زندگی کنیم که بدون بلا این حالات را پیدا کنیم و این شدنی است. یکی از راههای آن توجه به بلاهای سهمگین آخرت است.