قدرت

خدا به آدمها به صورت محدود قدرت؛ امکانات و آزادی میدهد تا خودداری؛ ایثار و بلند همتی شان را بیازماید. اگر شکست بخورند باز در فرصتی دیگر آن ها را امتحان میکند تا پایان عمر. اما اگر شکست نخورند به صورت نامحدود به آن ها قدرت؛ امکانات و آزادی میدهد و آن ها سو استفاده هم نخواهند کرد.

یادآوری

آدیمزاد قبل از به دنیا آمدن عاشق همه خوبیهاست؛ بعد همه را فراموش میکند و به دنیا می آید. بناست کم کم با مواجهه با آیات و نشانه های خدا تمام علاقه های فراموش شده خود را بیاد بیاورد. بزرگترین نشانه خدا که میتواند ما را به یاد عالی ترین دوست داشتینهای خوبمان بیاندازد؛ حضرت علی علیه السلام است.

لازمه رشد معنوی

برای رشد معنوی نیاز به برنامه روزانه تفکر داریم. باید به صورت مستمر و منظم درباره موضوعات مهم بیاندیشیم و الا دچار بیماری غفلت میشویم. نباید تفکر و توجه را به شرایط و یا تمایل واگذار کنیم. توجه یافتن و توجه درباره مرگ و معاد؛ نعمات خدا و معصیت های ما و .. برنامه روزانه میخواهد.

پایان فرصت

مرگ پایان زندگی نیست؛ پایان فرصت است. پایان فرصت مسابقه؛ فرصت رشد؛ فرصت پرواز. ولی پایان فرصت بودن نیست. ما خواهیم ماند با نتایجی که به دست آورده ایم و فرصت هایی که از دست داده ایم و دیگر باز نخواهند گشت.البته پس از مرگ یک فرصت جاودانه خواهیم داشت برای لذت بردن از جوایز مسابقه.

جدی نگیرید؛ جدی بازی کنید!

ما زندگی خود را با بازی شروع میکنیم. آنچه در بازیهای دوران کودکی وجود دارد تماما در طول زندگی ما جاری است. معماها، تلاشها، هیجانها، رقابتها، قهرها، آشتیها و ...زندگی ما را شبیه بازیهای کودکانه میکند. اما مهم ترین درسی که باید از بازیهای دوران کودکی بگیریم این است که جدی نگیریم!

تکبر پنهان

بدی حسادت این است که میتواند بیش از دیگر رذائل اخلاقی در وجود انسان پنهان شود. حتی خود را در رفتار های خوب مثل دلسوزی های نابجا یا غیر مخلصانه نشان میدهد. کسی اهل محاسبه نباشد هیچگاه از حسادت پنهان خود آگاه نمیشود. باید همیشه برتریهای دیگران را بپذیریم تا مطمئن بشویم حسادت نداریم.

گناه آدم های خوب

اگر بخواهی عبد باشی، اول باید گناه نکنی. بعد بی گناه که شدی، برای گناهان زیادی گریه خواهی کرد. گناه شکری که هیچ گاه نمیتوانی به جا آوری. گناه ادا نکردن حق بندگی. گناه خود را گناهکار ندیدن. گناه فاصله زیادی که با او داری و گناهانب که فقط آدم های خوب آن را درک میکنند و نیمه های شب به خاطرش هق هق گریه میکنند.

رنج، امتحانی برای رشد

در رنج ها به جای این که دنبال مقصر خیالی بگردیم و کینه توزی کنیم؛ باید حتی المقدور مقصرین واقعی را هم ببخشیم. اگر تا میتوانیم برای عامل رنج های خود راه فرار پیدا کنیم؛ راه نجات ما هم راحت تر پیدا خواهد شد. چون اساسا باید رنجهایمان را امتحان خدا برای رشد خود بدانیم.

زندگی ایده آل

هیج وقت دنیا بهشت انسان نمیشود و زندگی انسان در وضعیت ایده آل قرار نمیگیرد، چون ما برای این دنیا خلق نشده ایم و دنیا دار امتحان و عبور است. در بهترین صورت، یعنی پس از ظهور، اینگونه میشود که همه چیز بهتر انسان را به سوی خدا سوق میدهد و راه های به سوی غیر خدا خیلی سخت تر میشود.

آرامش عمیق

آرامش به این نیست که گناهان گذشته را فراموش کنی و یا به مرگ و مجازات آینده فکر نکنی. غفلت از گذشته و آینده تنها یک آرامش سطحی و کاذب می آورد. آرامش عمیق و واقعی در این است که درباره گذشته و آینده ات بارها با خدا حرف بزنی و مناجات کنی. آن گاه این خداست که به تو آرامش میدهد و تو را نوازش میکند.