راه رسیدن به شیرینی پایدار در زندگی مشترک این نیست که دنبال یک همسر بی عیب باشیم. شیرینی زندگی بیش از هر چیز به نحوه رفتار خوب خود آدم بستگی دارد، اگر چه پاسخ خوبی دریافت نکند. دنبال همسر بی عیب گشتن خودش یک عیب بزرگ است!
+ سخنرانی استاد پناهیان با موضوع انتخاب آسمانی رو میتونید از اینجا دریافت کنید.
اگر دل را رها کنی بی دلیل علاقه پیدا میکند و مقدارش را هم نمیتواند کنترل کند. اگر دل را رها کنی بی دلیل تنفر پیدا میکند و مقدارش را هم نمی تواند کنترل کند. باید دل را مهار کرد والا با تمام صفای باطن، دچار هرزگی خواهد شد. دل مهار بشود صفای بیشتری پیدا میکند و لذت بیشتری به آدم خواهد داد.
کودکان عبور زمان را نمیفهمند و زیاد نمیتوانند گذشته و آینده را درک کنند. بعضیها ها زیاد از این کودکی خود فاصله نمیگیرند و در درک زمان کودکی باقی میمانند. نمی توانند درک کنند زمان با چه سرعتی میگذرد و روزی خواهند مرد!
+ یکی از بحث های ماه رمضان امسال استاد پناهیان با موضوع مدریت زمان هستش که میتونید از اینجا پیگیری کنید.
آدم عاقل کسی است که هر رفتاری را آغاز یک دومینو بداند و بازتاب نهایی هر رفتاری را بفهمد و یا پایان هر حرکتی را بتواند حدس بزند. به همین دلیل به آدم بی دین نمیشود گفت عاقل. بیشترین دور اندیشی ها در احکام دین وجود دارد. سیاستمداران اگر عاقل باشند دیندار ترین افراد خواهند بود!
انسان موجودی تنهاست. کسی نمیتواند از تنهایی و غربت ذاتیش رهایی پیدا کند. خانواده و رفقا تا حدی میتوانند این تنهایی و غربت را بر طرف کنند ولی غربت انسان هیچ گاه به طور کامل زائل نمیشود. خدا انسان را طوری آفریده که تنهاییش فقط با خدا بر طرف شود. از غربت و تنهایی گله نکنیم و آن را تقصیر این و آن نیندازیم!
باید از تعبیر ضیافت متوجه برخی وجوه صعوبت و سختی ماه رمضان شده باشیم. چون انسان در ضیافت؛ هرچند پر موهبت هم باشد نمیتواند به راحتی خانه خودش باشد و به دلیل مودب بودن؛ نسیت به وقتی که در خانه خودش هست موذب تر است. آدم در مهمانی هر چقدر هم بهش خوش بگذرد نمیتواند هر رفتاری که دلش میخواهد انجام دهد و بسته به درجه اهمیت و ابهت مهمانی؛ بیش از آن که به فکر راحتی خود باشد در اندیشه بهره برداری است.
آبرو بزرگترین سرمایه هر انسان است. باید این سرمایه را نزد خدا سپرده گذاری کرد. مهم ترین راه افزایش این سرمایه خرج کردن آن در راه خداست و یکی از راه های خرج این سرمایه در راه خدا؛ صرف آن برای رفع گرفتاری های مردم است. همان طور که صرف این آبرور در راه حب مقام موجب بی آبرویی انسان میشود!
اگر میخواهی صاحبدل باشی باید صاحب اختیار دل شده باشی؛ نه اینکه اختیارت را به دلت داده باشی! اگر میخواهی دلبری کنی باید دل از دنیا بریده باشی؛ نه اینکه دنیا دلت را برده باشد! اگر میخواهی دلداده باشی باید دل به یکی داده باشی نه آنکه هر گوشه دلت را به هر بی سر و پایی داده باشی!
دنیا محل صبر است و انسان موجودی عجول، خدا اجازه نمیدهد خیلی از کارها به سرعت انجام پذیرد چون صبر پایه اصلی امتحانات و رشد انسان است. نتیجه رفتار های خوب و بد ما هم معمولا در دراز مدت به انسان میرسد!
لازمه مهربان بودن، تحمل نا مهربانی هاست. لازمه عدالت طلبی برای جامعه، تحمل بی عدالتی ها علیه خود است. لازمه خدمت به دیگران، تحمل قدردانی نشدن است. آدم حسابی شدن تحمل و ظرفیت میخواهد!
