سلام بر ابراهیم ( قسمت اول )

بنده مبلغ یک کتاب هستم؛ کتاب «سلام بر ابراهیم» که نویسندۀ محترم کتاب می‌فرماید: وقتی که کتاب را تمام کردم، استخاره بلد نبودم و تمرین نداشتم، ولی قرآن را باز کردم و نیت کردم که خدایا! اسم کتاب را چه بگذارم؟ اول صفحه آمد: «سَلَامٌ عَلىَ إِبْرَاهِیم»(صافات/109) برای جوانهایی که اهل تفریح و خوشگذرانی هم هستند، پیشنهاد می‌کنم این کتاب را بخوانند تا ببینند که با کتاب هم می‌شود تفریح کرد و خوش‌گذراند. این کتاب، کتابی نیست که از زندگی کسی برای ما حرف بزند که اهل ظواهر معنوی یا ادعای حزب‌اللهی‌گری باشد. شما بعد از خواندن چند صفحه از این کتاب متوجه می‌شوید که شهید هادی اصلاً اهل این چیزها نبود. شما با خواندن این کتاب، می‌توانید یک آدم حسابی را از نزدیک تجربه کنید. من مطمئن هستم کسانی که به دین ما متدین نیستند و اصلاً مکتب ما را نمی‌شناسند، اگر با ابراهیم هادی آشنا بشوند، به مکتب ما احترام خواهند گذاشت و به ما خواهند گفت: خوش به حال‌تان!

نشاط معنوی

غم، علامت یک نقص بزرگ در روح انسان است. غم بیمار کننده و کسالت آور نتیجه نداشتن دلخوشیهای معنوی است. تمام دلخوشی های معنوی انسان خود خداست و دیدار اولیا خدا و حضور در بهشت و رضوان الهی و نیز انجام کار مخلصانه برای خدا. دائما روح ما نیازمند نشاط معنوی است.

فرار

دنیا برای ما جای قرار نیست ، جای فرار است. فرار از شیرینی های دنیا، چون صدمه میزند و دائما انسان را در حسرت نگه میدارد. فرار از دنیا به معنای ترک آن نیست چون به آن مجبوریم؛ کافی است دلمان را از آن فراری دهیم. ولی اگر از دنیا فرار کنیم سختیهایش کم خواهد شد و شیرینی های اندکش بسیار میشود.

جاودانه ها

غم، ناشی از دوست داشتنی های ماست. هر کسی به سوی دوست داشتنی های خود میرود به سوی غمگین شدن حرکت کرده است. اگر به دوست داشتنی هایت نرسی غمگین میشوی و اگر به آن ها برسی، بهترین خاطراتت تو را غمگین خواهد کرد. اگر کسی میخواهد غم نابودکننده نداشته باشد باید فقط به جاودانه ها علاقمند بشود.

مبارزه اجباری یا مبارزه اختیاری؟

اگر با اختیار و به خاطر خدا مبارزه با نفس نکنیم، با اجبار و بدون آن که به خاطر خدا باشد مبارزه با نفس خواهیم کرد؛ ولی بسیار تلخ تر و بی فایده تر ، به خاطر مشکلاتی که برای انسان پیش خواهد آمد و این قانون حیات است. پس بهتر است از همان اول طبق دستورات دین مبارزه با نفس داشته باشیم.

متدین های مغرور!

متدینهایی که اهل دعا نیستند باید به دینداری خود تردید کنند. جامعه دینی باید محافل دعای پر رونقی داشته باشند و الا متدین را غرور و نخوت فرا میگیرد و مردم را از دیداری متنفر خواهد کرد. اگر آدم های خوب اهل تضرع باشند، برای آدم های بد پر جاذبه تر و هدایت کننده تر خواهد بود.

خانواده

در خانواده، یک زن و مرد، با تفوت های ساختاری و مهم، در کنار یکدیگر قرار میگیرند که باعث شیرینی ها و تلخی هایی میشود. شما اگر این مسئله را پیش بینی نکرده باشید، نه استعداد برخورداری از شیرینی هایش را خواهید داشت و نه ظرفیت تحمل و برخورد مناسب با تلخی هایش را پیدا میکنید.

بازداشتگاه

تقوا بازداشتگاه نفس و زندانی است بسیار بزرگتر و آبادتر از دنیایی که در آن زندگی میکنیم و میل رهایی در آن را داریم. با ورود به عمق این بازداشتگاه به جهان تازه و لذت بخشی وارد میشویم که دیگر هرگز هوس بیرون رفتن از آن را پیدا نخواهیم کرد. بیایید به جرم خدا پرستی به زندان تقوا برویم.

باور و بدن

میان بدن و باور رابطه ای عمیق برقرار است. مانند اینکه غذای حرام و حتی شبهه ناک بر باورهای انسان تاثیر منفی دارد. شستن بخشی از بدن در وضو، حرکات بدن در نماز و گرسنگی در روز ها از جمله نمونه های فراوان این رابطه هستند. باید به این رابطه توجه کنیم و بدن را برای رشد روح به کار بگیریم.

زندگی جاودانه

خدا مهربانتر از آن است که به ما یکبار فرصت زندگی بدهد و در حالی که بنده اش را عاشق وجود آفریده، دوران کوتاهی به ما مهلت حیات بدهد. دنیا دستگرمی است و الا ما برای همیشه زندگی خواهیم کرد و برای همیشه سرگرم زیبایی های عالم خواهیم بود. در دنیا بناست سطح زندگی جاودانه خود را معین کنیم.