رنج، امتحانی برای رشد

در رنج ها به جای این که دنبال مقصر خیالی بگردیم و کینه توزی کنیم؛ باید حتی المقدور مقصرین واقعی را هم ببخشیم. اگر تا میتوانیم برای عامل رنج های خود راه فرار پیدا کنیم؛ راه نجات ما هم راحت تر پیدا خواهد شد. چون اساسا باید رنجهایمان را امتحان خدا برای رشد خود بدانیم.

زندگی ایده آل

هیج وقت دنیا بهشت انسان نمیشود و زندگی انسان در وضعیت ایده آل قرار نمیگیرد، چون ما برای این دنیا خلق نشده ایم و دنیا دار امتحان و عبور است. در بهترین صورت، یعنی پس از ظهور، اینگونه میشود که همه چیز بهتر انسان را به سوی خدا سوق میدهد و راه های به سوی غیر خدا خیلی سخت تر میشود.

آرامش عمیق

آرامش به این نیست که گناهان گذشته را فراموش کنی و یا به مرگ و مجازات آینده فکر نکنی. غفلت از گذشته و آینده تنها یک آرامش سطحی و کاذب می آورد. آرامش عمیق و واقعی در این است که درباره گذشته و آینده ات بارها با خدا حرف بزنی و مناجات کنی. آن گاه این خداست که به تو آرامش میدهد و تو را نوازش میکند.

لبخند رضایت خدا

اگر باور کنیم این آدم ها که در اطراف ما هستند خانواده خدا هستند، آدم میشویم و مثل آدم رفتار خواهیم کرد. هم خود را محدود خواهیم کرد و هم به دیگران میدان خواهیم داد. به دست آوردن دل خدا خیلی آسان است؛ کافی است دل کسی را به دست بیاوری، آناً میتوانی لبخند رضایت خدا ببینی.

توجه به نیاز دیگران

شاد کردن دیگران نیاز به توجه به نیاز دیگران دارد. توجه به نیاز دیگران نیاز به کمتر توجه کردن به نیاز های خود دارد. آدمی که غرق توجه به نیازهای خودش باشد نمیتواند به نیاز دیگران توجه کنند. چنین آدمی معمولا نمیتواند کسی را شاد کند و بهشت رفتن برای چنین آدمی بسیار دشوار خواهد بود.

رنج های بجا و نابجا

رنجها فراموش میشوند اما اگر رنج بجایی باشد لذت آثارش همیشگی خواهد بود. رنج های نابجا لذتی هم به دنبال ندارند. لذت ها فراموش میشوند اما اگر لذت بیجایی باشد رنج آثارش همیشگی خواهد بود. لذت بجا رنجی به دنبال نخواهد نداشت. اگر انسان به فکر آینده نزدیک خود باشد بهتر رفتار میکند.

دوست داشتن

دوست داشتن یک احساس عمیق است که میتواند تمام روح انسان را به شکل محبوب دربیاورد و هم سطح آن قرار دهد. در قیامت هم با همان شکل محشور خواهیم شد. به همین دلیل باید مواظب بود علاقمند هر چیزی نشد و به هر کسی دل نبست. علاقه و محبت محل تفریح نیست محل ساخته شدن تمام عاقبت انسان است.

لطف خدا

دنیا جای امنی نیست و اگر امنیتی داریم به لطف خداست. آخرت جای ارزانی نیست و اگر امید برای آرامش در آخرت داریم به لطف خداست. شیطان به کمتر از نابودی ما راضی نیست و اگر دشمنیش به نتیجه نرسیده به لطف خداست. نتایج گناهان ما فاجعه بارند و اگر فجایعی به بار نیامده به لطف خداست. هستی ما مرهون لطف خداست.

انسان عاقل

اگر هر لحظه و در هر انتخاب به دنبال بهترینها باشیم؛ انسان عاقلی خواهیم بود. عقل بهترین معنایش «میل به انتخاب برتر» است. البته در امور دنیا بسیاری از اوقات بهترین وجود ندارد و باید به کم قانع بود ولی نباید به آن دل سپرد. اگر انسان عاقل باشد فقط عاشق خدا و اولیا خدا خواهد شد.

نا امیدی بعد از گناه

خدا مهربان تر از آن است که با چند گناه بنده خود را دور بیندازد. ولی شیطان دائما در حال نا امید کردن انسان است. یک آدم گنهکار اگر احساس میکند خدا دیگر به او نگاه نمی کند، باید بداند این ناامیدی القا همان شیطانی است که او را وادار به گناه کرده؛ پس نباید به احساس منفی خود اعتنا کند.