چشیدن طعم دنیا اشکالی ندارد ولی مواظب باش ذائقه تو را خراب نکند. اگر انسان ذائقه اش با دنیا خراب شود؛ طعم عبادت را نخواهد چشید و حتی ممکن است از طعم عبادت مشمئز بشود. شیرین تر از طعم واقعیت دنیا؛ طعم خیال آخرت است.
چشیدن طعم دنیا اشکالی ندارد ولی مواظب باش ذائقه تو را خراب نکند. اگر انسان ذائقه اش با دنیا خراب شود؛ طعم عبادت را نخواهد چشید و حتی ممکن است از طعم عبادت مشمئز بشود. شیرین تر از طعم واقعیت دنیا؛ طعم خیال آخرت است.
معمولا آدم ها به همان علت که شاد میشوند به همان علت هم غمگین میشوند. اگر میخواهید کمتر غمگین باشید و یا به دلایل واهی دچار اندوه نشوید؛ بی دلیل و یا با دلایل سطحی و بی ارزش خوشحال نشوید. خوشحالی بیجا؛ غم نابجا می آورد.
اگر در جامعه ای ادب از بین برود دین هم از بین خواهد رفت. نه هیچ مومنی بی نیاز از ادب است و نه هیچ بی ادبی میتواند مومن بشود. ادب مهم ترین عنصر در فرهنگ جامعه است که بستر پذیرش دین را فراهم میکند. اگر کسی زیبایی ادب را درک نکند؛ زیبایی نماز و به طور کلی زیبایی دین را هم نخواهد فهمید.
تفاوت های بین زن و مرد فقط ظاهری و جسمانی نیستند. همان طور که زن و مرد نباید لباس یکدیگر را بپوشند؛ خصلت های اختصاصی یکدیگر را هم نباید پیدا کنند. ما نیازمندیم این تفاوت ها را بفهمیم و فاصله ها را حفظ کنیم تا بتوانیم رفتار مناسبی نشان بدهیم و احکام اسلام را هم راحت تر خواهیم پذیرفت.
خدا ما را دوست دارد. نسبت به ما بی تفاوت نیست. پس هیچ گاه ما را در امتحانی قرار نمیدهد که نتوانیم از عهده آن برآییم؛ و ما را در معرض معصیتی قرار نمیدهد که نتوانیم توبه کنیم. نا امیدی از چنین خدایی واقعا گناه کبیره است. همین امید و اطمینان به محبت خدا و یادآوری آن؛ رشد دهنده است
خدا ما را درگیر دنیا میکند؛ بعد میفرماید خود را رها کنید. اگر وارد دنیا نمیشدیم؛ بیرون ماندن و آلوده نشدن راحت بود. ولی این حکم تکوینی و گاهی تشریعی است که باید وارد دنیا شد. بعضیها سعی دارند با ترک بعضی وظایف از صحنه درگیر شدن با دنیا فرار کنند. اینها هیچ گاه تعالی پیدا نمی کنند.
خدا به آدمها به صورت محدود قدرت؛ امکانات و آزادی میدهد تا خودداری؛ ایثار و بلند همتی شان را بیازماید. اگر شکست بخورند باز در فرصتی دیگر آن ها را امتحان میکند تا پایان عمر. اما اگر شکست نخورند به صورت نامحدود به آن ها قدرت؛ امکانات و آزادی میدهد و آن ها سو استفاده هم نخواهند کرد.
آدیمزاد قبل از به دنیا آمدن عاشق همه خوبیهاست؛ بعد همه را فراموش میکند و به دنیا می آید. بناست کم کم با مواجهه با آیات و نشانه های خدا تمام علاقه های فراموش شده خود را بیاد بیاورد. بزرگترین نشانه خدا که میتواند ما را به یاد عالی ترین دوست داشتینهای خوبمان بیاندازد؛ حضرت علی علیه السلام است.
برای رشد معنوی نیاز به برنامه روزانه تفکر داریم. باید به صورت مستمر و منظم درباره موضوعات مهم بیاندیشیم و الا دچار بیماری غفلت میشویم. نباید تفکر و توجه را به شرایط و یا تمایل واگذار کنیم. توجه یافتن و توجه درباره مرگ و معاد؛ نعمات خدا و معصیت های ما و .. برنامه روزانه میخواهد.
مرگ پایان زندگی نیست؛ پایان فرصت است. پایان فرصت مسابقه؛ فرصت رشد؛ فرصت پرواز. ولی پایان فرصت بودن نیست. ما خواهیم ماند با نتایجی که به دست آورده ایم و فرصت هایی که از دست داده ایم و دیگر باز نخواهند گشت.البته پس از مرگ یک فرصت جاودانه خواهیم داشت برای لذت بردن از جوایز مسابقه.